ببخش!

ايران خانم !
بغض كرده ام . چيزي مثل يك لقمه گلوگير توي حلقم گير كرده . اشكم آماده كه نوازش كند گونه هايم را . ايران خانم ! از خودم بدم آمد . حالم بد شد . يادت مي آيد چند سال پيش كه اين هيولاهاي خودساخته ريختند و ناجوانمردانه بچه هايت را زدند و كشتند و كباب كردند؟ يادت مي آيد ؟ در آن روز ماها شده بوديم خوراك براي كاغذ اخبار همه دنيا . مانديم و نرفتيم و خوانديم : تو ميروي كه بماند؟ كه بر نهالك بي برگ ما ترانه بخواند ؟ چند سال گذشته ؟
من دختر بدي شدم ايران خانم . چند روز پيش پيشنهادي شد براي سفر ، براي فرار و براي آزادي از اين زندان بزرگ . هول برم داشت و شاد شدم و گفتم مي روم و نفس مي كشم .
ببخش! يادم رفت كه دختر توام . يادم رفت بايد بمانم . يادم رفت دوستت دارم . يادم رفت بي تو بي بوي خاك تو نفس هم نمي توان كشيد . يادم رفت كه اگر بروم قارچ مي شوم .
دخترت اينجاست ! خسته ، تنها ، بي عشق ، زنداني در زير بيرق سياه معلق . اما اينجاست و تا وقتي هنوز يك گنجشك در قفس اوين اسير است از اينجا به هيچ جاي ديگر نمي رود .