در خیابانی که میهمان کفشهای زمستانی من است
راه می روم
بی سیگار
بی دستهای تو
در شهری که این همه باران دارد و تمام شهر در وسعتی مسطح رو به روی توست
خبرهای خوشی داری
زنی که اینجاست
در اشتیاق آغوش تو
سه زن را در کنار دارد
معشوقی که زیباست
زنی که تنهاست و زنی که اینجاست
زنی که در من است می رقصد
با پیراهن خاکستری
و کفشهایی که پاشنه اش بلندتر از ارتفاع شعر های من است
سوغات هند
برای من
زنی بود
که با شوهرم خوابید
***
تاج محل در من است
و بوی تند پستانهای یک زن
سفر
از مراکش آغاز شد
***
هندوستان در من مرده
آگرا
غروب تلخش را
نگاه می کند
مرمر سیاه چشمهای هیچ زنی اینقدر بیهوده نبود
که جنگل چشم های من
سوخت
ما در کنج یک اتفاق بودیم
و جریان در ما ادامه داشت
من
آخرین زن بودم
در فهرست باکره های اورشلیم
مسیح مریم را باردار بود
امروزی که لیوانِ‌ات از آب بی‌تابی می‌کند. امروزی که جعبه‌ی انتظارت روشن نیست. آشپزخانه‌ات هم عجیب شده است. از ردیف شیشه‌های آب کنارِِ دیوار خبری نیست. لشکرِ شیشه‌های آب را می‌گویم. از روزنامه هم اثری نیست انگار!...
مهیار عزیز ( ماهی سیاه کوچولو)در غم از دست دادن پدر سوگوار است.
جغرافیای سکوت را قدم می زدم
گاو در کنار ریل راه آهن
و تابلوهایی که تو را به جاده بشارت می دهند
پیراهنت
چراغ چشمک زن زردی ست
در سطح حیرت انگیز مه
ما در حاشیه خطر زندگی می کنیم
جاده
صورت کوه را خط انداخت
با رد خون چراغهای سرخ
دشت تازه درو شده بود
از بازی گندم و آفتاب
نعش خوشه ها روی زمین سوگوار باقی مانده
من ارتفاع کم کردم
به سطح نزدیک می شدم
به بوی مبتذل آب
که از بکارت کویر می ترسید
برای زیبا شدن
امروز کافی بود
